ನಿವೇದನೆ

ಭಾವನೆಗಳೂ ಎಂದಿಗೂ ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ....ಆದರೂ ಯಾವ ಭಾವಕ್ಕೆ ಸಾವಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿತೋ ಅದನ್ನ ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ....ಈ ಭಾವಕ್ಕೆ ಜನಿಸಿದ ಕೂಸುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಸುಂದರ, ಸಧೃಡ ಎನ್ನಲಾರೆ.... ಆದರೆ ಯಾವುದೂ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಮೊದಲೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಅಥವಾ ಸತ್ತು ಹುಟ್ಟಿದ ಕೂಸುಗಳಲ್ಲ....

Monday, October 12, 2009

ದಯವಿಟ್ಟು ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಓದಬೇಡಿ.....


ಸುಮಾರು ೧೫-೧೬ ಮೈಲಿದೂರ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಹೊಸದಾಗಿ ಕೊಂಡಿದ್ದ ನನ್ನದೇ ಸ್ವಂತ ಕಾರನ್ನು ತುಸು ಗರ್ವದಿಂದಲೇ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.


ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಆದರೆ ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವ ದಾರಿ ಮಧ್ಯೆ ನಿಂತು ನನ್ನ ಕಡೆಯೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ; ಹತ್ತಿದರೆ ನನ್ನ ಗಾಡಿಯನ್ನೇ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದವನಂತೆ ಕೈ ಅಡ್ಡ ಹಿಡಿದಿದ್ದ.


ಅವನ ರೂಪದ ಆಕರ್ಷಣೆಗೆ ನಾನು ಅವನ ಹತ್ತಿರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನನಗೇ ಅರಿವಾಗದಂತೆ ನನ್ನ ಗಾಡಿಯೊಳಗೆ ಹತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ನಾನು ಅವನನ್ನು ನೋಡುವುದರಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದೆ.


ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ; ಅವನು ಒಳ ಬಂದಮೇಲೆ ನನ್ನ ವೇಗ-ಆವೇಗ ಎರಡೂ ಮಿತಿಮೀರಿತ್ತು. ಇಬ್ಬರೂ ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತು ಹರಟೆ ಹೊಡೆದೆವು. ಬಹುಬೇಗ ತುಂಬಾ ಎಂದರೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗಿ ಹೋದ. ಹತ್ತಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಧನ್ಯತಾ ಭಾವ ಬಂದಿತ್ತು.


ರಸ್ತೆ ಎಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದರೂ, ರಸ್ತೆಯೇ ಅಲ್ಲ ಎಂಬತ್ತಿದ್ದರೂ ನಾನು ಖುಷಿಯಿಂದಲೇ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನದೇ ಗಾಡಿ-ಹಾಳಾದೀತು ಎಂಬ ಯಾವ ಚಿಂತೆಗೂ ಅವಕಾಶವನ್ನೇ ಕೊಡದಂತೆ ಗಾಡಿ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.


ನಡುನಡುವೆ ಯಾರ್ಯಾರನ್ನೋ ಒಳಕರೆದೆ. ಇನ್ಯಾರನ್ನೋ ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟೆ. ಕೆಲವರನ್ನ ನಾನೇ ಹೊರನೂಕಿದೆ. ಅದೆಷ್ಟೋ ಸಲ ಯಾರಿಗಾಗೋ ನಾನೇ ಕಾದೆ. ಹೀಗೇ ೩೫-೪೦ ಮೈಲಿ ಸಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದು ಗೊತ್ತೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ.


ಆದರೆ, ಇವನು ಮಾತ್ರ ಯಾಕೋ ಬರಬರುತ್ತ ತಣ್ಣಗಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಮಾತು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಸುಮ್ಮನೆ ನನ್ನನ್ನು ಗುರಾಯಿಸತೊಡಗಿದ್ದ. "ಏನಾಯ್ತು?" ಅಂದೆ ಅಷ್ಟೇ.


ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಗೇ ಕಾದಿದ್ದವನಂತೆ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಜೋರು ದನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳತೊಡಗಿದ.
"ನಾನು ಎಲ್ಲರ ಗಾಡಿಯನ್ನು ಹತ್ತುತ್ತೇನೆ. ಇಲ್ಲೀವರೆಗೆ ಬಂದು ಇಳಿಯುತ್ತೇನೆ. 
ಇಷ್ಟು ದೂರ ನಿನ್ನ ಜತೆಯಿದ್ದೆ. ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನ, ಉಲ್ಲಾಸವನ್ನ, ಚೈತನ್ಯವನ್ನ, ಧೈರ್ಯವನ್ನ, ತುಂಬಿದೆ. ಆದರೆ.....
ನೀನು ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ; ಕೇಳಿದಂತೆ ನಟಿಸಿದೆ ಅಷ್ಟೆ.
ಆ ದಾರೀಲಿ ಹೋಗು ಅಂತ ಬೆರಳು ತೋರಿಸಿದೆ; ನೀನು ನೋಡಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಅಷ್ಟು ವೇಗ ಬೇಡ, ಇಲ್ಲಿ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಬೇಡ ಅಂದೆ; ನೀನು ಆಲಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಅವರನ್ನ ಹತ್ತಿಸಿಕೋ ಅಂದೆ; ನೀ ಗಮನಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಅವರು ನಿನ್ನ ಗಾಡಿಯೊಳಗೆ ಬೇಡ ಎಂದೆ; ನೀ ಅವರನ್ನೇ ಒಳಕರೆದೆ. 
ನಿನ್ನಂಥವನ ಜತೆ ಬಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನಗೇ ನಾಚಿಕೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ; ನಾನಿನ್ನು ಬರುತ್ತೇನೆ."




"ಹೋಗುವ ಮೊದಲು ನಿನ್ನ ಹೆಸರನ್ನಾದರೂ ಹೇಳಿ ಹೋಗು." ನಾನು ತಣ್ಣಗೆ ಬೆವತಿದ್ದೆ.


ಹೇಗೆ ಬಂದನೋ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ, ವಿಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿಯೂ ನೋಡದೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವನು, "ನಾನು ನಿನ್ನ ಯೌವನ" ಎಂದಿದ್ದು ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕೇಳಿಸಿತು. ಕಣ್ಣು ಮಂಜಾಗಿತ್ತು ಮುಂದಿನ ಹಾದಿಯೇ ಕಾಣದಷ್ಟು.



3 comments:

  1. Really very nice...and felt like evrgreen truth..

    ReplyDelete
  2. Shekhar Kapur - http://www.shekharkapur.com/blog/
    Anna Kournikova - http://www.kournikova.com/blog/
    Jackie Chan - http://www.jackiechan.com/blog/
    Aamir Khan - http://aamirkhan.com
    Amitabh Bachchan - http://bigb.bigadda.com
    Ram Gopal Varma - http://rgvzoomin.com/
    Shobhaa De - http://shobhaade.blogspot.com/
    Anurag Kashyap - http://passionforcinema.com/author/anurag/
    John Abraham - http://www.johnabraham.com/content/category/9/39/46/
    Pooja Bedi - http://www.poojabediblogs.blogspot.com/
    Harbhajan Singh - http://bhajji.bigadda.com/
    Nandan Neelekani - http://imaginingindia.com/blog/
    Nandita Das - http://www.nanditadas.com/nanditawrites.htm

    ReplyDelete
  3. ತುಂಬಾ ಸೊಗಸಾಗಿದೆ....

    ಯೌವ್ವನದ
    ಮನಸ್ಸು..
    ನಡತೆ...
    ದಾರಿಯೇ.... ಹಾಗೆ....
    ಆಗ ಏನೂ ಬೇಕಿರುವದಿಲ್ಲ...

    ವಿವೇಕ... ಅರಿವು ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ...
    ಎಲ್ಲ.. ಮುಗಿದಿರುತ್ತದೆ....
    ದಾರಿ...
    ಮುಚ್ಚಿರುತ್ತದೆ...
    ಹಗಲು ಕಳೆದಿರುತ್ತದೆ...

    ಚಂದವಾದ ಬರಹಕ್ಕೆ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು...

    ReplyDelete